Στη διάρκεια των γιορτών μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω ένα από τα τελευταία παιχνίδια που εξέδωσε η Κάισσα και συγκεκριμένα το Pit. Οι εντυπώσεις μου δε θα μπορούσαν να είναι πιο θετικές!
Κατ’ αρχήν αν ψάχνετε για ένα βαρύ παιχνίδι, με πολλή στρατηγική, έντονη σκέψη και συνεχές ανατροπές μπορείτε να σταματήσετε επί τόπου και να μη διαβάσετε παρακάτω. Το Pit είναι ο ορισμός αυτού που θα λέγαμε «χαβαλετζίδικου» παιχνιδιού. Σκοπός του είναι να διασκεδάσει τους παίκτες και τα καταφέρνει άψογα!
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι πάναπλοι. Μπορείτε ανετότατα να το παίξετε και με άτομα που βλέπουν για πρώτη φορά επιτραπέζιο και δε θα έχετε κανένα πρόβλημα (ίσα ίσα που θα το λατρέψουν). Επιπλέον είναι τόσο σύντομο που κανέναν δεν πρόκειται να ενοχλήσει η διάρκεια του. Οι μόνοι που μπορεί να ενοχληθούν είναι ίσως οι γείτονες και αυτό λόγω της γενικής βαβούρας που θα επικρατεί όσο παίζετε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά στο Pit όλοι παίζουν και φωνάζουν ταυτόχρονα σε ένα τρελλό παζάρι που κερδίζει ο πρώτος που θα προλάβει να μαζέψει ένα σετ από καρτες. Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά πως πάιζει:
Το παιχνίδι είναι για 3-8 παίκτες αν και στην πράξη απ’ ότι κατάλαβα αξίζει να το παίξετε με 5 παίκτες και πάνω. Αποτελείται από 72 κάρτες που χωρίζονται σε 8 σετ των 9 ίδιων καρτών. Ανάλογα με το πόσοι είναι οι παίκτες, κρατάμε τόσα σετ των 9 καρτών και τα υπόλοιπα τα βάζουμε στην άκρη (εκτός παιχνιδιού). Ανακατέβουμε τις κάρτες αυτές και μοιράζουμε τυχαία από 9 κάρτες στον κάθε παίκτη. Ο σκοπός του κάθε παίχτη είναι να καταφέρει να μαζέψει ένα σετ από 9 ίδιες κάρτες. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να «ανταλλάξει» τις κάρτες που έχει στο χέρι του και που δεν τις θέλει, με άλλες ευελπιστώντας ότι θα λάβει αυτές που χρειάζεται. Επιλέγει λοιπόν από 1 έως 4 κάρτες που να’ναι ίδιες και λέει τον αριθμό αυτό στους άλλους παίχτες. Αν πχ θέλει να δώσει 2 κάρτες, τις κρατάει στο χέρι του κλειστές και φωνάζει «Δύο». Όποιος άλλος παίχτης έχει επίσης 2 κάρτες που θελει να ανταλλάξει (ίδιες μεταξύ τους) του το λέει και παίρνουν ο ένας τις κάρτες του άλλου (πάντα κλειστά – δεν ξέρουν από πριν τι θα πάρουν). Αυτό λοιπόν συνεχίζεται μέχρι ένας να συμπληρώσει κάποιο σετ. Χτυπάει τότε το κουδούνι και ο γύρος τελειώνει.
Ο χαβαλές στην όλη υπόθεση έγκειται σε 2 πράγματα. Πρώτα απ’ όλα αυτό που περιέγραψα παραπάνω το κάνουν όλοι οι παίχτες ταυτόχρονα! Όπως μπορείτε να καταλάβετε λοιπόν, σε μια παρτίδα 6-8 ατόμων γίνεται με το που ξεκινήσει το παιχνίδι ένας μικρός χαμός. Φωνάζουν όλοι την ίδια στιγμή και προσπαθεί ο καθένας να βρει κάποιον άλλο να του πασάρει τις κάρτες. Ο άλλος λόγος που προκαλεί γέλιο στην όλη διαδικασία είναι οι διάφορες παραλλαγές του παιχνιδιού. Και εξηγώ τι εννοώ: Οι παίχτες μπορούν να επιλέξουν να παίξουν πολλές παρτίδες στη σειρά. Έτσι ο κάθε νικητής θα κρατάει τους πόντους από το σετ που συμπλήρωσε (είναι όλα αριθμημένα) και θα επιλέγει με ποια παραλλαγή θα παίξουν μετά. Παραλλαγή λοιπόν σημαίνει ότι αντί για «ένα», «δύο» κλπ οι παίχτες θα πρέπει να λένε κάτι άλλο. Πχ με την παραλλαγή «Τρελλή Αγελάδα» οι παίχτες αντί για ένα θα πρέπει να λένε «Μου», αντί για δύο να λένε «Μου Μου», για τρια «Μου Μου Μου» και για τέσσερα «Μου Μου Μου Μου». Στην παραλλαγή «Η Αγελάδα που Πονάει» το ένα γίνεται «Αχ», το δύο «Άουτς», το τρία «Αιιι» και το τέσσερα «Ωχ» ενώ στη «Μπαρόβια Αγελάδα» τα νούμερα γίνονται «μπύρα», «σαμπάνια», «τεκίλα», «ουίσκι» αντίστοιχα. Οι κανόνες του παιχνιδιού περιέχουν πάνω από 1ο παραλλαγές ενώ είναι πολύ εύκολο να φτιάξουν και οι παίχτες δικές τους.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα το είχα πάρει μαζί μου σε ένα σπίτι που είχαμε πάει για επίσκεψη και κυριολεκτικά το λιώσαμε το παιχνίδι. Με το που τέλειωνε μια παρτίδα ξεκινούσαμε αμέσως την επόμενη και κανένας δεν ήθελε να σταματήσει. Γενικά, το παιχνίδι για αυτό που προσπαθεί να κάνει τα καταφέρνει άψογα και το προτείνω ανεπιφύλακτα, ειδικά για περιπτώσεις όπου έχετε μεγάλη παρέα και θέλετε να παίξτε κάτι ελαφρύ και διασκεδαστικό.