Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μου δόθηκε η δυνατότητα να παίξω το Runewars, ένα από τα τελευταία παιχνίδια της Fantasy Flight Games. Το είχα ξαναπαίξει πριν λίγο καιρό αλλά με έναν αντίπαλο μόνο. Αυτή τη φορά η παρτίδα ήταν 3-player και οι εντυπώσεις που μας άφησε ομολογουμένως πολυ καλές.
Στο Runewars οι παίκτες χειρίζονται φυλές που μάχονται μεταξύ τους στον κόσμο του Terrinoth. Για όσους δε γνωρίζουν, ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος του Runebound και του Descent τον οποίον η εταιρεία αποφάσισε να αρχίσει να τον χρησιμοποιεί πια, ως το σταθερό της fantasy setting. Ένα αποτέλεσμα της απόφασης αυτής είναι ότι οι ήρωες του παιχνιδιού είναι οι ίδιοι ακριβώς με αυτούς του Descent και χρησιμοποιούν και τις ίδιες μινιατούρες.
Όταν είχε δοθεί στη δημοσιότητα το manual του παιχνιδιού από την εταιρεία (πριν αυτό κυκλοφορήσει στην αγορά), ένα σχόλιο που ακούστηκε πολύ ήταν ότι το παιχνίδι αποτελούσε στην ουσία ένα μείγμα άλλων παιχνιδιών. Να, αυτό το κάνει όπως το Twilight Imperium, αυτό το έχει πάρει από το Warrior Knights, το κομμάτι αυτό θυμίζει Citadels κ.ο.κ. Ως αποτέλεσμα πολλοί ήταν σκεπτικοί όταν βγήκε και δε βιάστηκαν να ασχοληθούν μαζί του, φοβούμενοι ότι το παιχνίδι δε θα ήταν παρά ένα συνοθύλευμα άλλων πετυχημένων παιχνιδιών. Όταν όμως άρχισαν να ακούγονται οι εντυπώσεις από όσους έπαιξαν το παιχνίδι, φάνηκε ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Το παιχνίδι δανείζεται μεν κάποια πράγματα αλλά η αίσθηση που αφήνει στον παίκτη, παίζοντας το είναι τελείως διαφορετική από αυτή των παραπάνω παιχνιδιών. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα κι εγώ μετά από τις παρτίδες που έπαιξα. Οι μόνες ομοιότητες που βρήκα με τα παραπάνω παιχνίδια είναι στο ότι πήρε κάποιους μεμονωμένους μηχανισμούς τους και τους βελτίωσε. Από κει και πέρα όμως τους χρησιμοποιεί με άλλο τρόπο δημιουργώντας ένα φρέσκο και ενδιαφέρον παιχνίδι.
Ας δούμε όμως μερικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού:
Κατ’ αρχήν, το Runewars έχει μέσα του μινιατούρες. ΠΟΛΛΕΣ μινιατούρες. Κάθε στρατός έχει τις δικές του φιγούρες, σε μεγάλη ποσότητα και οι οποίες έχουν διαφορετικές ιδιότητες μεταξύ τους. Αυτό αμέσως κάνει την κάθε φυλή ξεχωριστή. Αλλιώς για παράδειγμα παίζουν τα Elves και αλλιώς οι Undead. Άλλες ιδιότητες οι μονάδες των Uthuk και άλλες των Humans. Αυτό κατά τη γνώμη μου ανεβάζει πολύ την αξία του παιχνιδιού. Ο κάθε παίκτης πλέον, αν θέλει να πάει καλά, θα πρέπει να εκμεταλλευτεί τα θετικά της φυλής του και να αποφύγει τα αρνητικά της, αξιοποιώντας τα αντίστοιχα abilities τους.
Ο τρόπος με τον οποίο φτιάχονται οι μονάδες είναι αρκετά πρωτότυπος. Κάθε παίκτης έχει μπροστά του μία καρτέλα με 3 dials. Κάθε ένα από αυτά αντιστοιχεί και σε κάποιο «υλικό» θα λέγαμε. Ξύλο, Πέτρα και Φαγητό. Με βάση λοιπόν τις περιοχές που έχει ο παίκτης στην κατοχή του, περιστρέφει τα dials και στις αντίστοιχες θέσεις. Αυτά τότε, του δείχνουν τι μονάδες μπορεί να παράγει αλλά και πόσες tactic κάρτες ή influence τόκενς θα παίρνει όταν εκτελούνται κάποιες ενέργειες. Συνεπώς, οι περιοχές που καταλαμβάνει επηρεάζουν αρκετά το τι στρατό θα έχει και συνεπώς το πως θα πρέπει ο παίκτης να παίξει. Αυτό βέβαια μπορεί για κάποιους να αποτελέσει αρνητικό. Αν κάποιος θέλει οπωσδήποτε να φτιάξει μια μονάδα αλλά δεν έχει τις αντίστοιχες περιοχές, δε μπορεί να το κάνει. Αυτό όμως αποτελεί και έναν τρόπο να εξισορροπηθεί το παιχνίδι. Αν σε κάποιο dial είναι πολύ χαμηλά ένας παίκτης, λογικά θα είναι πολύ υψηλά σε κάποιο άλλο, οπότε θα μπορεί να παράξει άλλες μονάδες σε μεγάλη ποσότητα. Επιπλέον, με το να βάζει αυτή την απαίτηση, το παιχνίδι σπρώχνει τους παίκτες να επιτεθούν και να καταλάβουν νέες περιοχές και όχι να κάτσουν στ’ αυγά τους, περιμένοντας να αναπτυχθούν!
Το τι θα κάνει ο κάθε παίκτης στο γύρο του, καθορίζεται από την Action κάρτα που θα παίξει στην αρχή. Ο παίκτης έχει σύνολο 8 από αυτές και κάθε γύρο (που αντιπροσωπεύει και μια εποχή) παίζει και μία. Όταν ολοκληρωθεί ένας χρόνος, παίρνει αυτές που έπαιξε πίσω στο χέρι του και μπορεί να τις ξαναπαίξει. Αν και μπορεί να παίξει κάθε φορά όποια θέλει, αν το κάνει με συγκεκριμένη σειρά, έχει κάποιο bonus και του επιτρέπεται να κάνει και έξτρα πράγματα που τον βοηθάνε αρκετά. Έτσι οι παίκτες μπαίνουν συχνά σε διλήμματα του στυλ: «Να κάνω τώρα την ενέργεια που χρειάζομαι ή να την αφήσω για πιο μετά και να κάνω τώρα την άλλη που θα μου δώσει και το bonus της;»
Αυτό όμως που προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ στο παιχνίδι, είναι ο μηχανισμός της μάχης. Χοντρικά και χωρίς πολλές λεπτομέρειες δουλεύει ως εξής: Οι μονάδες, ανάλογα με τη δύναμη τους έχουν και διαφορετικές βάσεις (στρογγυλές, τρίγωνες, ορθογώνιες κλπ). Υπάρχει λοιπόν ένα deck από κάρτες που δείχνει τα σχήματα αυτά, καθώς και το τι κάνουν στη μάχη. Ο κάθε παίκτης όταν καλείται να συμμετάσχει σε μάχη τραβάει και μία κάρτα για την κάθε μονάδα. Τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει για την κάθε μία δεν είνα ξερά hit ή miss όπως στα περισσότερα παιχνίδια. Υπάρχει η πιθανότητα να κάνει damage σε αντίπαλη ομάδα (ο αμυνόμενος διαλέγει ποια), να κάνει το λεγόμενο «Rout» το οποίο αναγκάζει μια μονάδα του αντιπάλου να οπισθοχωρήσει, ή να εμφανιστεί το σύμβολο μιας μαγικής σφαίρας που δίνει τη δυνατότητα στη μονάδα να εκτελέσει το ability της. Ανάλογα τώρα με το είδος της βάσης της μονάδας (τρίγωνο, τετράγωνο, εξάγωνο κλπ) οι πιθανότητες για το κάθε αποτέλεσμα αλλάζουν. Τα τρίγωνα για παράδειγμα αντιπροσωπεύουν τις μικρότερες (και πιο αναλώσιμες) μονάδες. Προφανώς λοιπόν, οι πιθανότητες να κάνουν hit δεν είναι και τόσο μεγάλες. Επίσης οι περισσότεροι – αν όχι όλοι – spellcasters του παιχνιδιού, έχουν στρογγυλή βάση η οποία φέρνει συχνά το αποτέλεσμα της σφαίρας, και λίγότερο αυτό του damage. Απ’ την άλλη, τα εξάγωνα συμβολίζουν τις πιο δυνατές μονάδες στο παιχνίδι. Αυτές έχουν πολύ λίγες αποτυχίες ενώ η ζημιά που κάνουν στις αντίπαλες μονάδες είναι μεγαλύτερη.
Παράλληλα με τους στρατούς, οι παίκτες ελέγχουν και από έναν ή περισσότερους ήρωες. Αυτοί όπως ανέφερα ήδη, είναι οι ίδιοι χαρακτήρες που συναντάμε και στα παιχνίδια Descent και Runebound. Συνήθως, δεν αλληλεπιδρούν με τους στρατούς των παικτών, αλλά έχουν τα δικά τους objectives. Ακολουθώντας τα και ολοκληρώνοντας τα, κερδίζουν rewards τα οποία αργότερα μπορούν να τα μετατρέψουν σε Runes, φέρνοντας τους πιο κοντά στη νίκη.
Το παιχνίδι στο σύνολο του αποτελεί μια αρκετά «γεμάτη» εμπειρία και προσφέρει πολλά στους παίκτες. Έχει το καλό ότι είναι αρκετά εύκολο στην εξήγηση και γενικά δεν προκαλούνται πολλές απορίες από τους κανόνες όταν παίζει κανείς. Το παιχνίδι επίσης κυλάει γρήγορα και δεν παρουσιάζεται το φαινόμενο Analysis Paralysis που συναντάει κανείς σε πολλά τέτοια «μεγάλα» παιχνίδια.
Αν σας δοθεί η ευκαιρία δοκιμάστε το. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, πλούσιο και αρκετά challenging! Με το που τελειώσετε μια παρτίδα, θα ανυπομονείτε να το ξαναπαίξετε! 🙂
(Oι φωτογραφίες είναι από το boardgamegeek. Η κάθε μία περιέχει link στην καταχώρηση τους στο site)
Boardgaming in Athens... 