Πριν λίγες μέρες βρήκα χρόνο και έπαιξα την πρώτη ολοκληρωμένη μου παρτίδα Horus Heresy. Είχα αποπειραθεί και παλιότερα αλλά είχε κρατήσει περισσότερο απ’ όσο περίμενα η παρτίδα και δεν την είχαμε τελειώσει.
Οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν λίγο ανάμεικτες. Απ’ τη μια το παιχνίδι είναι αρκετά εντυπωσιακό. Βλέποντας το ταμπλό με τα πλαστικά τρισδιάστατα κτίρια και όλες τις μονάδες απλωμένες, σε προετοιμάζει για κάτι το πολύ επικό. Ξεκινώντας να το παίζεις βλέπεις ότι οι επιλογές που έχεις είναι πολλές. Μπορείς να τραβήξεις νέες εντολές, να «καθυστερήσεις» τις εντολές του αντιπάλου σου, να παίξεις δικές σου εντολές απευθείας στο ταμπλό ή να τις παίξεις στο Strategic Map (ένα μικρότερο χάρτη στην άκρη του ταμπλό) με σκοπό να τις εκτελέσεις αργότερα (με μικρότερο «κόστος»). Το κόστος αυτό είναι στην ουσία ο χρόνος διαρκεί η κάθε εντολή. Όσο λιγότερο κρατάει τόσο περισσότερες μπορείς να παίξεις μέχρι να ξαναέρθει η σειρά του αντιπάλου σου. Αυτή λοιπόν η δυνατότητα βάζει τους παίκτες σε ωραία διλήμματα. Θες κάτι «εδώ και τώρα»; Παίζεις την κάρτα απευθείας στο ταμπλό αλλά δίνεις στον αντίπαλο σου πολύ χρόνο να αντιδράσει. Θες να κάνεις όσο το δυνατόν περισσότερα αλλά δεν τα βιάζεσαι; Παίζεις τις εντολές στο strategic map και τις εκτελείς τον επόμενο γύρο φθηνότερα. Φυσικά όταν έχεις ένα σωρό σημεία στο χάρτη που να απαιτούν την προσοχή σου, δεν ξέρεις τι να πρωτοπαίξεις και που.
Ένας άλλος ωραίος μηχανισμός είναι στη μάχη η οποία έχει πολύ ψωμί και δίνει κι αυτή πολλές δυνατότητες. Ανάλογα με τα units με τα οποία συμμετέχουν οι παίχτες, τραβάει και ο καθένας από έναν αριθμό καρτών. Αυτές τις παίζουν εναλλάξ, μια ο ένας και μια ο άλλος, αλλά σταδιακά. Ο πρώτος παίζει μία, ο επόμενος μπορεί να παίξει μέχρι 2, μετά ο πρώτος πάλι μέχρι 3 κ.ο.κ. Τις ίδιες κάρτες μπορείς εναλλακτικά να τις κρατήσεις για άμυνα στις κάρτες του αντιπάλου. Για άλλη μια φορά λοιπόν, τα διλήμματα είναι πάρα πολλά και η κάθε μάχη μπορεί να εξελιχθεί με πολλούς τρόπους. Το πότε θα παίξεις την κάρτα παίζει πάρα πολύ μεγάλη σημασία και οι μάχες είναι σπάνια χωρίς απώλειες και για τους 2.
Όμως δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχει κάτι στη μάχη που με ξενίζει. Πιο συγκεκριμένα, κάθε φορά που συγκρούονται οι παίκτες, ξεκινάνε χωρίς κάρτες στο χέρι και τις τραβάνε τότε ανάλογα με το τι μονάδες έχουν. Οι κάρτες αυτές έχουν πάνω κάποιο νούμερο που υποδηλώνει damage, κάποιες ασπίδες που χρησιμοποιούνται αν παιχτεί η κάρτα για άμυνα και ένα ability που συνήθως μπορεί να αξιοποιηθεί από κάποιο συγκεκριμένο unit, εφόσον όμως αυτό συμμετέχει στη μάχη. Ακριβώς όμως επειδή τις κάρτες αυτές δεν τις κρατάνε οι παίχτες στο χέρι αλλά τις τραβάνε επί τόπου πριν τη μάχη, μου βγάζει το σύστημα κάτι σε πολύ random (τι θα τραβήξω σε σχέση με το τι units έχω). Πρέπει δηλαδή να βάλω ένα απ’ το καθένα (που δε γίνεται) για να είμαι καλυμμένος ότι θα εκμεταλλευτώ πλήρως τις κάρτες; Όταν έπαιξα βαρέθηκα να τραβάω κάρτες για units που δεν είχα και να μπορώ να τις αξιοποιήσω μόνο για το damage που κάνουν. Τι να το κάνω όμως αν αυτό ήταν 0 και 1; Σίγουρα ένα μέρος της ευθύνης το έχω κι εγώ που δεν επένδυσα σε άλλα units και έμπαινα στις μάχες σχεδόν μόνο με Space Marines. Οπότε τα ‘θελα κι εγώ λίγο. Παρ’ όλα αυτά όμως, ένιωθα λίγο αβοήθητος στο τι τράβαγα και το μόνο που με ένοιαζε ήταν η αριθμητική υπεροχή.
Αυτό που μου έδωσε να καταλάβω λοιπόν η συγκεκριμένη παρτίδα είναι ότι θέλει να παίξεις ΠΟΛΛΕΣ φορές για να το «πιάσεις». Έχει βάθος το παιχνίδι και ένας έμπειρος θα ξέρει να εκμεταλλευτεί κατάλληλα όλες τις μονάδες και όχι μόνο τις 1-2 δυνατές. Απλά, όταν το παιχνίδι το παίζεις μια στο τόσο, και πολλές φορές με νέους συμπαίκτες, όλο αυτό χάνεται. Άσε που με νέους συμπαίκτες θες μια ώρα να τους εξηγήσεις κανόνες. Όταν το υπόλοιπο παιχνίδι λοιπόν κρατάει άλλες 3 ώρες (γιατί με νέους τόσο θα κρατήσει – 2 έμπειροι σε 2 ωριτσες παίζει να το έχουν) βλέπεις ότι δεν είναι και το πιο ευκολόπαιχτο παιχνίδι.
Το άλλο που μου φάνηκε «κάπως» ήταν το setup του. Κακά τα ψέματα, κρατάει περισσότερη ώρα απ’ όσο θα ήθελα, δεν είναι ευκολομνημόνευτο, να πεις ότι μετά από 1-2 παρτίδες θα το θυμάσαι απ’ έξω και απ’ τη στιγμή που είναι γραμμένο όλο στο ίδιο manual δε μπορείς να το μοιράσεις μεταξύ των παικτών και να πεις «βάλε εσύ αυτά, θα βάλω εγώ εκείνα» ώστε να τελειώσεις πιο γρήγορα. Άσε που όταν τελειώνει το παιχνίδι και βλέπεις ότι πολλές από όλες αυτές τις μονάδες ούτε καν τις άγγιξες… νιώθεις λίγο περίεργα.
Bottomline:
Το παιχνίδι μου άφησε με την αίσθηση ότι έχει πολλές δυνατότητες αλλά λόγω «τεχνικών δυσκολιών» κάπου κάτι χάνεται. Δε σας κρύβω ότι ίσως να προτιμούσα να είχα παίξει ένα RuneWars στον ίδιο χρόνο με άλλους 3 ή έστω ένα άλλο βαρύ card-driven 2-player game (θα πω 1960: The Making of the President γιατί δεν έχω παίξει Twilight Struggle ή Hannibal: Rome vs. Carthage)
Προφανώς θα επιδιώξω να παίξω κι άλλες παρτίδες και ελπίζω να αρχίσω να βλέπω περισσότερες πτυχές του παιχνιδιού. Ανησυχώ όμως στην ιδέα του να είναι αυτές οι παρτίδες με άλλα άτομα κάθε φορά…